Image Alt

Buitensport Durf

Zugspitze 2020: eerste expeditie door Durf-leden

Op zaterdagochtend 29 augustus vertrekken 7 Durf-leden naar Zuid-Duitsland. Het doel is de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland, te beklimmen.

Vertrek vanuit Delft

Na een goede 900 kilometer rit naar Garmisch-Partenkirchen, luiden we het begin van de expeditie in met een flinke schnitzel en een goed glas bier, die wordt geserveerd door in traditionele Zuid-Duitse klederdracht gestoken serveersters. Uiteraard mogen de kaiserschmarren als dessert niet ontbreken.

Ongeluk in een klein hoekje

Dat een ongeluk in een klein hoekje zit, blijkt maar weer als een van ons al geblesseerd raakt voor we vertrekken. Nog voordat hij de deur uit is, verzwikt hij zijn voet bij het afgaan van zijn trap. Er wordt nog gehoopt dat het de volgende dag beter zal gaan, maar helaas, met een pijnlijke gezwollen voet kun je geen bergen beklimmen.

Opwarmen met de Alpspitze

Omdat niet iedereen al eerder ge-kletter-steigt heeft besluiten we als opwarmertje de Alpspitze te beklimmen. Deze top is iets minder hoog dan de Zugspitze, en kan vanaf een kabelbaan in twee uur beklommen worden. Helaas is het weer niet al te best, in de stromende regen rijden we naar de kabelbaan. Gelukkig brengt de kabelbaan ons enigszins boven, of eigenlijk in, de wolken en is de klettersteig beklimming minder nat.

Verder naar de hut

Ons plan was om vanaf de Alpspitze direct door te lopen naar de Höllentalangerhütte, waar we ’s nachts wilden slapen. Deze hut ligt op de route naar de Zugspitze, waardoor we de volgende ochtend vroeg zouden kunnen vertrekken vanuit de hut. Maar de route direct naar de hut nemen, zou betekenen dat we moeten afdalen via een lastige, natte klettersteigroute, wat ons niet verstandig lijkt. Op de maquette zie je links de Alpspitze en in het midden een bergkom, waar de Höllentalangerhütte zich bevindt. Rechts is de Zugspitze te zien.

Maquette van berggebied

Uiteindelijk besloten we het wandelpad vanaf de Alpspitze terug naar de kabelbaan te nemen, de kabelbaan naar beneden en vanaf daar naar de hut te lopen door de Höllentalklamm, een bergkloof. De afdaling over het wandelpad, bleek echter een stuk uitdagender dan we dachten, doordat alles nat en glad was en er soms klettersteig kabels ontbraken op plekken waar dat uit veiligheidsoverwegingen wel nuttig zou zijn geweest. Maar uiteindelijk kwamen we terug bij de kabelbaan en namen een van de laatste liften naar beneden. Daarna kwam de wandeling naar en door de kloof, die nog een stuk natter bleek te zijn dan wat we tot dan toe hoog in de wolken waren geworden.

Als verzopen katjes aangekomen in de hut, konden we gelukkig onze kleren te drogen hangen in de speciale droogkamers en konden we onze buikjes vullen met voortreffelijke goulash en apfelstrudel na.

Zugspitze: doen we hem wel of niet?

’s Avonds in de hut gingen we de volgende dag plannen. Ons originele idee was om 6 uur ’s ochtends vertrekken vanaf de hut, en dan de beklimming van de Zugspitze in 6 tot 8 uur doen. Vervolgens zouden we boven op de berg kunnen proosten op een succesvolle beklimming en de kabelbaan naar beneden nemen. Echter kwamen we er in de hut achter dat de laatste kabelbaan rit naar beneden om 4 uur of half 5 zou zijn. Daarnaast werd er ’s middags regen en sneeuw verwacht en wisten we van onze Alpspitze beklimming dat we er langzamer over deden dan opgegeven. Als we dus significant langzamer over onze beklimming zouden doen, zouden we misschien boven op de Zugspitze aankomen, nadat de laatste kabelbaanrit naar beneden al gegaan was.

Na een uitvoerig groepsoverleg besloten we uiteindelijk de Zugspitze niet te beklimmen. Heel jammer, want iedereen had hier natuurlijk wel naar uitgekeken.

Maar wat dan wel?

Omdat we de Zugspitze niet gingen doen, hoefden we ook niet heel vroeg op te staan, dus konden we goed slapen en rustig van een ontbijtje genieten. We kozen ervoor om de route naar de Osterfelderkopf te nemen. Dit was een mooie klim het dal uit en zou ons naar de top van de kabelbaan brengen die we de vorige dag ook genomen hadden, zodat we die weer naar beneden konden nemen. Nu de mist wat was opgeklaard, hadden we eindelijk uitzicht tijdens het lopen en konden we zien wat een prachtig gebied het is.

Militaire training

Tijdens onze klim vanaf de hut naar de Osterfelderkopf werden we op de hielen gezeten door een groep militairen die een trainingstocht van enkele dagen deden. Omdat ze beweerden dat hun rugzakken tientallen kilo’s zwaar zijn wilde we dat natuurlijk even voelen.

Even genieten…

Bij de kabelbaan (Alpspitzbahn Station) aangekomen konden we even uitrusten en genieten van de lokale cuisine door bratwurst, kaiserschmarren en iets warms te drinken. Toen namen we kabelbaan naar beneden en gingen kamperen bij een romantische camping bij de Fernsteinsee.

Bewonderen hoe duikers in de Fersteinsee duiken

Mooie plek voor een basiskamp?

Voor de meeste van ons was de volgende dag alweer het einde van dit avontuur en reden we terug naar huis. Twee van ons bleven nog een paar dagen langer om te klettersteigen en mountainbiken. We waren het er wel over eens dat dit een prachtige plek is om volgend jaar terug te keren en een ‘basiskamp’ op een camping op te zetten, als uitvalsbasis om diverse beklimmingen en sportactiviteiten te ondernemen.

Lijkt het je leuk om mee te gaan? Houd je mail dan in de gaten, want wie weet wordt er volgend jaar weer iets georganiseerd! Of je kunt natuurlijk ook zelf het initiatief nemen iets te organiseren, dan weet je zeker dat het doorgaat 🙂